قفل شدن زانو نشانه چیست ؟

روی زمین چهارزانو نشسته اید و ناگهان می بینید نمی توانید بلند شوید . یا در حال ورزش ناگهان زانویتان را نمی توانید خم کنید . انگار گیره ای پایتان را نگاه داشته و نمی گذارد آن را حرکت بدهید .

در وضعیت عادی ، زانو مانند یک لولای در عمل می کند و اگر چیزی در لولای در بگذارید دیگر کار نمی کند و در جای خود متوقف می شود .

همین طور وقتی چیزی جلو حرکت زانو را بگیرد و آن را متوقف کند ،‌ می گویند زانو قفل شده است . این حالت اغلب دردناک است و چون اغلب هنگام بالا رفتن از پله ها ، نشستن روی زمین ، یا در حالات حساس دیگر روی می دهد ،‌ باعث وحشت می شود .

قفل شدن زانو معمولاً ناشی از شکستن قطعه ای غضروف ،‌ یا احتمالاً قطعه ای استخوان جدا شده در نوعی التهاب استخوانی غضروفی است . این قطعه استخوان یا غضروف در حفره زانو معلق است تا زمانی که بین دو سطح مفصلی گیر افتد و توانایی حرکت را از زانو بگیرد .

گاهی این انسداد ناشی از نابه جایی استخوان ها و ماهیچه های اطراف زانوست . ضعف ماهیچه های طرف داخل ران یا سفتی ماهیچه های طرف خارج آن می تواند به نابه جایی کشکک زانو بینجامد . کشکک همراه با استخوان ران از صف خود خارج شده و خم کردن یا بازکردن زانو را مانع می شود . با برگشت ماهیچه ها به حالت عادی ،‌ کشکک نیز به جای خود باز می گردد و حرکات زانو عادی می شود .

برای کاهش درد ، تورم و بی حرکتی زانو ناشی از آب آوردن زانو ممکن است پزشک مایع را ازمفصل زانو خارج کند . اتخاذ روش درمانی مناسب و موثر با تشخیص دقیق علت آب آوردن زانو امکان پذیر است .

قفل شدن واقعی زانو نادر است . بسیاری اوقات ، مثلاً به دنبال یک ضربه یا جراحت ، فرد نمی تواند زانویش را حرکت بدهد و فکر می کند زانویش قفل شده است . اما چیزی مانع حرکت زانو نشده است . این حالت را قفل شدن کاذب زانو می گویند .

قفل شدن کاذب زانو فقط واکنشی نسبت به درد است . ساز و کار درد نمی گذارد مفصل کاملاً‌ باز یا خم شود . گاهی درد ناشی از پیچ خوردن یا ضربه زانو را قفل می کند ؛ گاهی نیز خشک شدن ناشی از نشستن طولانی به یک حالت باعث آن می شود .

درمان قفل شدن زانو

گر چه قفل شدن زانو ممکن است با کمی استراحت برطرف شود ، اما فکر نکنید درمان شده است . اگر قطعه ای استخوان یا غضروف آن را به وجود آورده باشد ، آسیب جدی زانو ممکن است به دنبال آن بیاید . بنابراین ، هر گونه محدودیت حرکات زانو باید توسط پزشک درمان شود . گاهی ممکن است این اشکال با عمل جراحی برطرف شود .

چه وقت به پزشک مراجعه کنیم ؟

زانو در حالت خمیده یاکشیده قفل شده است .

زانو کاملاً کشیده یا خم نمی شود .

منبع:پزشکان بدون مرز

 

تعویض مفصل زانو - مراقبت های پس از تعویض مفصل یا آرتروپلاستی زانو که باید در منزل انجام شود

اینکه عمل جراحی تعویض مفصل زانو که برای شما انجام شده است تا چه اندازه ای موفق خواهد بود فقط به مهارت جراح وابسته نیست بلکه مراقبت های بعد از جراحی تاثیر بسیار زیادی در سرنوشت تعویض مفصل دارد. مهمترین این مراقبت ها عبارتند از :

1- زخم جراحی بیمار بخیه شده و روی آن پانسمان قرار گرفته است. پانسمان باید هر چند وقت یکبار تعویض شود. فاصله زمانی بین تعویض پانسمان ها را پزشک مشخص میکند. معمولا زخم جراحی تا چند روز ترشحات آبکی و زلالی دارد که ممکن است پانسمان را خیس کرده و یا روی پانسمان لکه بیندازد.

بعد از چند روز این ترشحات قطع میشود. تا وقتی که پانسمان روی زخم خیس میشود و یا روی آن لکه میفتد نیاز است که تعویض پانسمان در فواصل زمانی انجام شود و معمولا بعد از توقف ترشحات زخم دیگر نیازی به تعویض مرتب زخم نیست ولی بهتر است تا موقعی که بخیه ها خارج میشوند روی زخم با پانسمان پوشیده باشد تا زخم با لباس تحریک نشود. اگر ترشحات زخم بیش از چند روز طول کشید یا بعد از چند روز ترشحات غلیظ یا زرد رنگ یا بودار شد باید به پزشک معالج اطلاع داد. معمولا بخیه ها بعد از دو هفته خارج میشوند. تا وقتیکه زخم کاملاً خشک نشده است و بهتر است تا وقتیکه بخیه ها خارج نشده اند، اجازه ندهید با آب تماس پیدا کند.

          

2- در چند ماه اول بعد از عمل مختصری تورم در محل عمل و اندام تحتانی مبتلا وجود دارد که طبیعی است ولی هر گونه افزایش تورم باید به اطلاع پزشک ارتوپدمعالج رسانده شود. 

3- قدری بی اشتهایی تا چند هفته بعد از عمل طبیعی است. بهتر است بیماراز مواد غذایی حاوی آهن زیاد و میوه استفاده کند. آب زیاد بنوشد. مواد حاوی مقادیر زیاد ویتامین کا مثل کلم بروکلی، جگر، لوبیا سبز، سویا، اسفناج، کلم، گل کلم، کاهو، عدس و پیاز را مصرف نکند. الکل ننوشد و از قهوه کمتر استفاده کند.
 
4- تا چند هفته بعد از جراحی، بیمار در شب یا در هنگام فعالیت ممکن است قدری ناراحت باشد که این حالت بتدریج از بین میرود. وی معمولا باید بتواند بعد از سه تا شش هفته از جراحی فعالیتهای سبک روزانه خود در خانه را انجام دهد.

 

5- تا وقتی مفصل مصنوعی در بدن وجود دارد هر وقت کار دندانپزشکی برای بیمار انجام میشود باید به دندانپزشک خود اطلاع دهد تا برای مدتی برای وی داروی آنتی بیوتیک تجویز کند چون میکروب ها میتوانند در موقع دستکاری محوطه دهان و دندان در موقع اعمال دندانپزشکی از راه خون به محل مفصل مصنوعی رفته و در آن محل ایجاد عفونت کنند. علائم عفونت احتمال در ناحیه مفصل مصنوعی عبارتند از : 

• تب بالا

• لرز تکان دهنده

• ترشح از محل زخم

• قرمزی و تورم در اطراف جای محل زخم جراحی

• درد در موقع فعالیت و حتی استراحت

در این مواقع بیمار باید فورا به پزشک معالج خود اطلاع دهد. 

6- داروهایی برای جلوگیری از لخته شدن خون در اندامهای تحتانی به بیمار داده میشود که ممکن است تزریقی یا خوراکی باشند. این داروها تا مدت زمانی که پزشک مشخص کرده است باید مصرف شوند. با تمام این اوصاف باز احتمال تشکیل لخته به صفر نمیرسد و وجود دارد. وقوع علائم زیر ممکن است به علت تشکیل لخته در عروق اندام تحتانی باشد و با دیدن آنها باید بلافاصله به پزشک معالج خود مراجعه کرد. 

• در در پشت ساق

• قرمزی در پشت ساق

• تورم پا یا ساق یا ران

و وجود علائم زیر ممکن است نشانه این باشد که لخته به ریه رسیده است. در این موارد بیمار باید فورا به پزشک مراجعه کند. 

• تنگی نفس ناگهانی

• درد قفسه سینه بخصوص اگر با تنفس شدیدتر شود

منبع:ایران ارتوپد

کم کاری تیروئید و نوار عصب

کم کاری تیروئید اختلالات زیر دیده می شود که نوار عصب به تشخیص آنها کمک می کند:

1. گیر افتادگی عصب مدیان در مچ که سندرم تونل کارپ نیز نامیده می شود و خود را بصورت خواب رفتگی و گز گز انگشتان نشان می دهد.

2. گیر افتادگی عصب در مچ پا که بصورت درد پا یا درد پاشنه خود را نشان می دهد و موارد زیادی بعنوان خار پاشنه درمان می شود که به درمانهای مربوط به خار پاشنه پاسخ مناسبی نداده و بیمار مدتها بخاطر درد سرگردان است.

3. درگیری عضلانی که بصورت ضعف عضله دیده می شود.

منبع:rahab

پای ضربدری(ژنووالگوم)-پای پرانتزی(ژنوواروم)

تغییر شکل مفصل زانو به چهار حالت دیده می شود که عبارتنداز:

-والگوس(valgus):زاویه دارشدن زانو به خارج (تمایل تیبیا به سمت خارج و مفصل زانو به سمت داخل)

-واروس(varus):زاویه دارشدن زانو به داخل (تمایل تیبیا به سمت داخل و مفصل زانو به طرف خارج)

-رکورواتوم(recurvatum):زاویه دارشدن زانو به سمت عقب که به این حالت هیپراکستنش(Hyperextension) نیز گفته می شود.این حالت در خانم ها و کسانی که دچار شلی لیگامانی هستند شایع تر است.

-آنتی ورژن(anteversion):زاویه دار شدن به طرف جلو.

اصطلاح والگوس به استخوانی که نسبت به مفصل در دیستال(قسمت پایین) قرار دارد مربوط می شود که در مفصل زانو این استخوان تیبیا(درشت نی) است.والگوس اصطلاحی است که به سمت خارج اشاره دارد.در حالت طبیعی و نرمال تیبیا در مقایسه با فمور(ران) مقدار کمی زاویه والگوس دارد(حدود 7 درجه).بنابراین در حالت ایستاده, استخوان تیبیا تقریبا در امتداد استخوان ران قرار می گیرد که در این وضعیت درحالیکه قوزک ها به هم چسبیده اند فاصله ای بین زانوها وجود ندارد.این زاویه(زاویه والگوس) درخانم ها نسبت به آقایان کمی بیشتر است.

 

 

دو تغییر شکل(Deformity) شایع در مفصل زانو,والگوس یا واروس بیش ازحد می باشد.

پای ضربدری(Genu Valgum or Knock Knees): زاویه والگوس بیش از حد طبیعی است و در حالت ایستاده, قوزک ها از هم فاصله می گیرند درحالیکه زانوها به یکدیگر چسبیده اند.

 

پای پرانتزی(Genu Varum or Bow Legs):در این بیماران درحالت ایستاده,زانوها از هم فاصله داشته,درحالیکه قوزک ها به هم چسبیده اند و پاها حالت پرانتز می گیرند.

علل تغییر شکل های مفصل زانو:

1- فیزیولوژیک

2-عدم یکنواختی صفحات رشد اتتهای تحتانی ران,انتهای فوقانی درشت نی و نازک نی(فیبولا).عدم یکنواختی صفحات رشد به چند دلیل اتفاق می افتد که عبارتنداز:تروما(ضربه), عفونت ها, استئوکندروز صفحه رشد انتهای فوقانی درشت نی, بیماری های متابولیک و تغذیه ای(مثل راشیتیسم) و موارد عدم تعادل عضلانی(مثل پولیومیلییت).

3-بد جوش خوردن شکستگی های اطراف مفصل زانو

4-بیماری های نادر مثل دیسپلازی های استخوانی و استئوژنزامپرفکتا

5-آسیب رباط ها(لیگامان ها)ی مفصل زانو

 

یک نکته مهم:

پرانتزی شکل شدن زانوها در اطفالی که تازه به راه افتاده اند غالبا فیزیولوژیک بوده و خود به خود اصلاح می شود.این تغییر شکل در کودکانی که زودتر از معمول راه می افتند شایع تر است.پرانتزی شکل شدن زانوها معمولا تا 18 ماهگی اصلاح شده و احتیاجی به درمان ندارد.

در کودکان بیش از دو سال,والگوس زانوها غالبا با کف پای صاف همراه بوده و می توان آن را با کفش طبی اصلاح کرد و در اکثر موارد تا 6 سالگی برطرف می شود.

گاهی والگوس زانو در سنین بالاتر در دختران چاق دیده می شود,که خود عامل مساعد کننده ای برای دررفتگی مکرر کشکک(پاتلا) است.

درمان (Treatment):

درمان بیماری اصلی که باعث تغییر شکل زانو شده ضروری است.

درصورتیکه دفورمیتی یا تغییرشکل خفیف باشد زاویه دار شدن زانو را می توان با کفش طبی درمان کرد.برای اصلاح والگوس از Medial heel wedge(بلندکردن قسمت داخلی پاشنه) و جهت اصلاح واروس از Lateral heel wedge(بلندکردن قسمت خارجی پاشنه) استفاده می شود.دراین کودکان درصورتیکه تغییرشکل شدیدتر باشد علاوه بر تجویز کفش طبی باید بریس مناسبی را به کار برد.

در کودکانی که درمان های فوق موثر نباشد و یا تغییر شکل خیلی شدید باشد باید آن را با عمل جراحی اصلاح کرد که ممکن است بستن صفحه رشد در یک طرف و یا استئوتومی انجام گردد.پس از بسته شدن صفحه رشد,کفش طبی و بریس تغییرشکل را اصلاح نکرده و باید عمل استئوتومی صورت گیرد.نوع ومحل استئوتومی باید در استخوانی انجام گردد که حداکثر تغییرشکل در آن وجود دارد.

عموما بعد ازعمل جراحی, بیمار باید تحت درمان تکمیلی فیزیوتراپی قرار گیرد.فیزیوتراپی با هدف کاهش درد, افزایش دامنه حرکتی مفصل, جلوگیری از ضعف و آتروفی عضلات و راه اندازی بیمار در اولین فرصت ممکن انجام می گردد.

منبع:فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار

اثر ورزش در بهبود سندرم روده تحریک پذیر (IBS)

دلیل اصلی سندرم روده تحریک پذیر IBSناشناخته است ، ولی افراد مبتلا به این بیماری معمولا محرکهای معینی دارند، مانند بعضی غذاهای بخصوص، زیاده از حد غذا خوردن و داشتن استرس.درمان رایج این بیماری شامل تغییر رژیم غذایی بیمار، به علاوه تجویز دارویی برای اسهال و یا یبوست می باشد. همچنین مدارکی وجود دارد دال بر این موضوع که رفتار درمانی و تکنیکهای کاهش استرس نیز در برخی افراد کمک کننده بوده است. مطالعات جدید حاکی از آنست که افراد با سندرم روده تحریک پذیر، می توانند با انجام ورزشهای منظم راهی برای رهایی از این بیماری پیدا کنند.

مطالعه ای که اخیرا بر روی 102 فرد بزرگسال مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر انجام شده، نشان داده است افرادی که ورزش را در برنامه خود داشتند، بهبودی بیشتری در یک سری از مشکلات از قبیل دردهای شکمی، نفخ، یبوست و اسهال احساس می کردند. بعد از سه ماه بررسی ، 43 درصد از افرادی که ورزش می کردند، به طور قابل توجهی علائم بالینی بیماری شان بهبود یافته بود، این در حالی بود که یک چهارم بیماران همانند سابق باقی مانده بودند.

نتایج این مطالعه که در مجله گوارش آمریکا چاپ شده نشان می دهد میزان ورزش در گروهی که ورزش می کردند  20 تا 60 دقیقه ورزش متوسط تا شدید مانند راه رفتن تند یا دوچرخه سواری، به مدت 3 تا 5 روز در هفته بوده است. نکته جالب توجه آن که افراد کم تحرک ، حتی با افزایش به میزان متوسط در فعالیت بدنی شان توانستند علایم بیماری را کاهش داده و تحت کنترل درآورند. افرادی که ورزش می کردند تنها 8 درصد علائم IBSدر آنها افزایش پیدا کرده بود، این در حالی است که افرادیکه ورزش نمی کردند 23 درصد علائم بیماریشان افزایش یافته بود.

ورزش کردن به دلایل مختلفی می تواند در این زمینه مفید باشد. مطالعات اخیر نشان می دهند که ورزش میتواند به حرکت مواد غذایی در شکم کمک کند و می تواند برطرف کننده نفخ و یبوست نیز باشد. ورزش منظم همچنین می تواند تاثیر مثبت برروی سیستم عصبی و هورمونی داشته باشد که این امر برروی دستگاه گوارشی نیز تاثیرگذار است.

نکته عملی: اگر شما به بیماری IBSمبتلا هستید، با افزایش میزان فعالیت بدنی می توانید به بهبود علائم بیماری خود کمک کنید ، ولی اگر شما کم تحرک باشید، باید منتظر عواقب بدتر این بیماری باشید.

منبع:رژیم درمانی نوین

ليزر روش مناسبي براي درمان واريس نيست

رييس انجمن پزشکان داخلي، درمان واريس با ليزر را صرفا تبليغاتي عنوان و تاكيد كرد: ليزر در درمان واريس روش قطعي نخواهد بود.

دکتر ايرج خسرونيا در گفت‌وگو با ایسنا افزود: واريس بيماري است که در آن عروق وريدي دچار اختلال مي‌شوند، به طوري که جدار رگ‌ها و يا دريچه‌ رگ‌هاي وريدي آسيب خواهند ديد. اين اختلال غالبا در ساق پاي افراد رخ مي‌دهد اما به ندرت مي‌تواند در معده و مري افراد هم به وجود آيد که علت آن اغلب عارضه کبدي است.

وي با رد درمان واريس به وسيله ليزر گفت: ليزر در درمان واريس روش قطعي نخواهد بود چرا که در واريس تعداد زيادي از رگ‌ها دچار مشکل مي شوند؛ در حالي که ليزر تنها قابليت درمان يک رگ را دارد. همچنين در موارد ديگر اين بيماري احتمال اختلال رگ عمقي وجود دارد که با ليزر نمي توان آن را درمان کرد.

دکتر خسرونيا، درمان با ليزر را روشي صرفا تبليغاتي عنوان کرد و در رابطه با درمان واريس گفت: با استفاده از سونوگرافي مي‌توان اين بيماري را تشخيص داد و با استفاده از جوراب‌هاي واريس و ورزش‌هاي معمول و دستورات مبني بر تغييرعادات روزانه مي‌توان آن را تا حد زيادي کنترل كرد.

وي در ادامه به ايسنا گفت: در بيماري واريس بيشترين مشکل، درد ساق پاي بيمار است و در بعضي موارد عارضه لخته شدن خون مي‌تواند به آمبولي ريه منجر شود که از عوارض خطرناک اين بيماري است.

رييس انجمن پزشکان داخلي در رابطه با پيشگيري از ابتلا به واريس توصيه کرد: بهتر است افراد از آويزان ماندن پاهاي خود جلوگيري کرده و در پروازها و مسافرت‌هاي طولاني که در حالت نشسته قرار دارند، هر از چند گاهي از جاي خود بلند شده و اندکي قدم بزنند همچنين افراد بايد در طول روز پاهاي خود را براي مدتي بالاتر از سطح بدن قرار دهند.

منبع:سلامت نیوز

واریس چگونه به وجود می آید؟

 
کار وریدها(سیاهرگ ها) بازگردانیدن خون بدون اکسیژن از اندام های بدن به قلب است تا قلب برای تامین اکسیژن مورد نیاز خون، آن را به شش ها بفرستد. پس از آن خون اکسیژن دار به قلب بازمی گردد و از آنجا به سرخرگ آئورت پمپ شده و بالاخره در سراسر بدن منتشر مى شود.

ورید هاى ساق پا کار دشوارترى دارند، چرا که باید خون را در مسیری طولانى، در خلاف جهت جاذبه زمین و فشار وزن بدن به جلو برانند. در وریدها دریچه هاى یک طرفه اى قرار دارند که کار آنها پیشگیرى از بازگشت خون به عقب است. اگر این دریچه ها کار خود را به خوبى انجام ندهند، خون به عقب بازمی گردد و در وریدها تجمع می یابد و سبب تورم آنها مى شود.

وریدهاى متورم و بادکرده به دو شکل دیده مى شوند: وریدهاى واریسى و وریدهاى تارعنکبوتى(که در پزشکى بدان تلانژیکتازى گفته مى شود). وریدهاى واریسى بزرگ تر بوده و به رنگ آبى تیره یا ارغوانى هستند و اغلب در سطح پوست، به صورت پرپیچ و خم دیده مى شوند. وریدهاى تارعنکبوتى، کوچک ترند و شبیه تارهاى عنکبوت به نظر مى رسند و رنگ آنها آبى یا قرمز است.

این ورید ها به سطح پوست نزدیک بوده و درد و تورم ندارند. بزرگ ترین و طولانى ترین ورید سطحى، ورید صافن بزرگ است که از سمت داخلى مچ پا وارد کشاله ران مى گردد. زمانى که دریچه ها در مسیر این ورید و یا اتصالات آن با سایر وریدها خراب مى شوند، خون، تجمع یافته و یا در شاخه هاى وریدى به عقب بازمى گردد و واریس را ایجاد مى کند.

دلایل
وریدهاى متورم واریسى و تارعنکبوتى بسیار شایع هستند. بیش از ۴۰ درصد زنان بالاى ۵۰ سال به این بیمارى دچارند. عوامل این بیمارى شامل موارد زیر است:

?- توارث: به نظر مى رسد که تمایل به این بیمارى به ویژه در سنین جوانى، در میان برخى خانواده ها بیشتر باشد. برخى زنان با دریچه هاى وریدى با کارایى پایین تر و یا دیواره هاى عروقى ضعیف تر به دنیا مى آیند.

?- ایستادن به مدت طولانى: یک بررسى در مورد کارگران دانمارکى در دسامبر ۲۰۰۵ نشان داد زنانى که ۷۵ درصد مدت زمان کار خود را به حالت ایستاده و یا در حال راه رفتن گذرانده بودند، تقریباً دو برابر زنانى که مدت زمان کمترى بر روى پاهایشان ایستاده بودند، نیاز به درمان واریس پیدا کردند. پژوهشگران تخمین مى زنند در بزرگسالانی که سنین فعالیت و اشتغال را مى گذرانند، ایستادن هاى طولانى مدت مسئول بیش از ۲۰ درصد موارد پیدایش واریس است.

?- سن: خطر واریس با افزایش سن زیادتر مى شود. رگ هاى خونى و عضلات پشت ساق پا که در موقع راه رفتن با فشار بر وریدها، بازگشت خون را به سمت قلب تسهیل مى کنند، با گذشت زمان ضعیف تر مى شوند. کمتر از ده درصد زنان زیر ۳۰ سال و بیش از ۷۵ درصد زنان بالاى ۷۰ سال به واریس مبتلا هستند.

?- جنسیت: زنان بیش از مردان مستعد واریس هستند و باردارى عامل اصلى آن است. در دوران باردارى، وریدهاى ساق پا پرتر بوده و راحت تر پاره مى شوند، زیرا حجم خون و فشار شکمى در این دوران افزایش مى یابد و هورمون ها سبب گشاد شدن رگ هاى خونى مى شوند. هرچه حاملگى به پایان خود نزدیک مى شود، خطر واریس افزایش مى یابد.

?- وزن: وزن اضافى به ویژه در اطراف شکم، فشار اضافى را بر وریدهاى ساق پا تحمیل مى کند. زنانى که اضافه وزن دارند، نسبت به زنان لاغر بیشتر در معرض ابتلا به واریس هستند و این خطر در مورد زنان چاق سه بار بیشتر است.

در مطالعات انجام شده بر روى مردان، ارتباط چندانى بین بروز واریس و وزن بدن دیده نمى شود.

علائم
وریدهاى تارعنکبوتى بیشتر به لحاظ زیبایى ناراحت کننده هستند، حال آن که وریدهاى واریسى علاوه بر ظاهر طناب مانند، مشکلات متعدد دیگرى نیز به همراه دارند. در صورتى که مبتلا به ورید واریسى هستید، پس از ایستادن یا نشستن طولانى، در ساق پاهایتان احساس درد مبهم، سنگینى، سوزش، فشار و یا ضعف خواهید کرد. معمولاً بالا نگاه داشتن ساق هاى پا به بهبود این مشکل کمک مى کند. ممکن است شب ها گرفتگی دردناک عضلات پشت ساق پا را تجربه کنید.

پاها و مچ پاهایتان ورم مى کند و ممکن است پوست اطراف ناحیه واریس دچار خارش و خشکى شده و یا بر روى آن بثوراتى پیدا شود و یا رنگ آن به قهوه اى یا آبى تغییر کند. ورید هاى واریسى بزرگ تر لزوماً علائم شدیدترى ندارند. در واقع، بسیارى از مردم مدت ها قبل از بروز تغییرات قابل رویت در ورید هایشان، سایر علائم را تجربه مى کنند.

اگر ورید هاى واریسى درمان نشوند، علائم بدتر شده و گاه عوارضى چون پارگى، زخم پوستى و ترومبوفلبیت(thrombophlebitis  یا التهاب وریدى همراه با لخته شدن خون) پیدا مى شود.

ارزیابى وریدهاى غیرطبیعى
پزشک درباره علائم سئوال کرده و وریدها و پوست اطراف آن ها را معاینه مى کند. براى آزمایش واپس زدن خون، جریان خون را اندکى مسدود مى کند(براى این کار از یک تورنیکت، بازوبند فشار خون و یا دست استفاده مى کند) و مشاهده مى کند که پس از رها کردن ناحیه مسدود شده چه اتفاقى مى افتد.

براى مشاهده وریدهاى سطحى و دریچه هاى آن ها، پزشک از سونوگرافى داپلر استفاده مى کند، یعنى چیزى شبیه به همان که در دوران باردارى مورد استفاده قرار مى گیرد، و آن را بر روى سطح ساق پا حرکت مى دهد. سونوگرافى داپلر، اطلاعات بیشترى در اختیار قرار مى دهد، چرا که به پزشک امکان مى دهد سرعت و جهت جریان و قوام خون را ارزیابى کند.

این روش مى تواند مکانى را که از آن جا خون شروع به پس زدن مى کند، شناسایى نموده و تایید کند که جریان خون ورید عمقى به مقدار کافى است.

راهکارهایى براى مراقبت از خود
وریدهاى واریسى ساق پا نیاز به هیچ گونه درمانى ندارند، مگر اینکه علائم بروز کنند. در بسیارى موارد، روش هاى مراقبت از خود براى کاهش فشار وریدهاى ساق پا، تقویت جریان خون و پرهیز از استفاده از روش هاى موثرتر و یا به تاخیر انداختن آن ها کفایت مى کند. این روش ها به قرار زیر هستند:

۱) پاهایتان را بالا نگاه دارید. روزى چند بار با نگه داشتن پاها در بالاى سطح قلب به مدت ۱۵ دقیقه، به آن ها استراحت دهید. بدین ترتیب ورید هاى شما ناچار نخواهند بود که در خلاف جهت جاذبه کار کنند.

۲) فعالیت ساق پا را تغییر دهید. اگر براى مدت طولانى مى نشینید یا مى ایستید، چندین بار براى مدتى کوتاه به قدم زدن سریع بپردازید. عضلات پشت ساق پایتان را با فعالیت هاى فیزیکى از قبیل قدم زدن هاى سریع و تمرین هاى استقامتى تقویت کنید.

۳) از مسکن استفاده کنید. استامینوفن، آسپیرین یا ایبوپروفن مى توانند دردهاى خفیف وریدهاى واریسى را که گه گاه بروز مى کنند، تسکین بخشند.
۴) جوراب هاى ساق بلند کشى بپوشید. این جوراب ها با تحت فشار قرار دادن وریدهاى ساق پا از بازگشت خون به عقب جلوگیرى مى کنند. اگر علائم خفیف باشند، جوراب هاى ساق بلند معمولى کفایت مى کنند. اگر علائم شدیدتر باشند، پزشک شما جوراب هاى ساق بلند فشاردهنده اى را تجویز خواهد کرد که از مچ پا تا ران ها خاصیت کشسانی(سفتی) آنها کاهش مى یابد(مانند تصویر بالا). این جوراب ها باید صبح ها قبل از برخاستن از رختخواب پوشیده شوند.

۵) از پوشیدن هرگونه لباس و پوشش تنگ در ناحیه کمر یا ساق پا خوددارى کنید.

منبع:پزشکان

راههای بهتر خوابیدن

 نكته برای بهتر خوابیدن

همه ما بعضی اوقات برای خوابیدن مشكل داریم. ولی شما می‌توانید با توجه به نكات زیر، خوابی بهتر داشته باشید.

خوردن كافئین را قطع كنید.

كافئین شمارا بیدار نگه می‌دارد. اثر آن می‌تواند بیشتر از آنكه فكر كنید در بدنتان باقی بماند. 8 ساعت زمان نیاز است تا اثر كافئین از بین برود. بنابراین اگر شما بعد از ظهر یك فنجان قهوه بنوشید و شب هنگام خواب سر جای خود غلت بزنید، دلیل آن كافئین است.4 تا 6 ساعت قبل از خواب كافئین نخورید تا شب راحتتر بخوابید.

از الكل به عنوان داروی خواب آور استفاده نكنید.

الكل ممكن است در ابتدا كمك كند تا شما بخوابید ولی باعث اختلال در خواب نیز می‌شود در نتیجه خوابی آرام نخواهید داشت. نوشیدن الكل قبل از خواب ممكن است باعث شود در طول شب بیدار بمانید.

قبل از خواب راحت و ریلكس باشید.

استرس نه تنها شما را بیچاره می‌كند بلكه خواب شما را می‌دزدد. چند روش پیش از خواب، برای از بین بردن رابطه استرس روزانه و وقت خواب خود بیابید. مدت زمان انجام این روشها می‌تواند 10 دقیقه تا 1 ساعت باشند.

بعضی‌ها با تهیه لیستی از محركهای تنش‌زا در روز همراه با برنامه‌ای برای پرداختن به آنها به روز خود خاتمه می‌دهند كه این كار را با خواندن مطلبی سبك، فكر كردن، ماساژدادن بدن با روغن، كشش آرام بدن و یا حمام آبگرم انجام می‌دهند كه باعث خوابی راحت می‌شود. به ساعت نگاه نكنید چون تیك تاك ساعت شما را عصبی می‌كند.

در زمانهای مناسب ورزش كنید.

ورزش منظم باعث خواب شبانه راحت می‌شود. مدت زمان و شدت ورزش نقش كلیدی در تاثیر آن در خواب دارد. اگر شما از آن دسته افرادی هستید كه بعد از ورزش پر‌انرژی و سرحال هستید، بهتر است كه عصرها ورزش نكنید. ورزش منظم صبحگاهی كمك به از بین رفتن بی خوابی می‌كند.

اتاق خواب خود را تاریك، آرام و راحت نگهدارید.

بسیاری از مردم كوچكترین صدا یا نور آنها را اذیت می‌كند مثلا صدای خرخر یك گربه یا نور لب‌تاب یا تلویزیون. ازگوشه‌گیر، پرده پنجره و یا پتوی برقی یا دستگاه تصفیه برقی و هر چیزی كه محیط را برای خواب راحت فراهم می‌سازد، استفاده كنید. اگر نصف شب بیدار می‌شوید از نوركامل استفاده نكنید بلكه از یك چراغ خواب استفاده كنید. دمای مناسب برای خوابیدن بین 68 تا 72 درجه فارنهایت است. دمای بیش از 75 درجه و كمتر از 54 درجه برای خواب مناسب نیستند.

خوب بخورید و خوب بخوابید.

هیچ وقت گرسنه به تخت خواب نروید، از خوردن غذاهای سنگین قبل از خواب بپرهیزید. شكم بیش از حد پر شما را بیدار نگه می‌دارد. بعضی غذاها می‌توانند به خواب كمك كنند. شیر حاوی تریپتوفان است كه ماده‌ای خواب‌آور می‌باشد. غذاهای دیگر شامل ماهی‌تن، ماهی هالیبوت، كدو تنبل، آواكادو، بادام، تخم‌‌مرغ، كلم برگ چینی(باكچوی)، هلو، گردو، زردآلو، جودوسر، مارچوبه، سیب زمینی، گندم سیاه و موز است.

همچنین سعی كنید بعد از 8 عصر مایعات ننوشید.این كار شما را از بیدار شدن در خواب و رفتن به دستشویی باز میدارد.

مصرف نیكوتین را كمتر كنید.

سیگار كشیدن قبل از خواب اگرچه جریان خون را تكریك می‌كند ولی اثر نیكوتین موجود در آن مانند كافئین است. نیكوتین می‌تواند شما را در طول شب بیدار نگهدارد. پس قبل از خواب سیگار نكشید.

از چرت زدن بپرهیزید.

اگر شما مشكل خوابیدن دارید چرت زدن می‌تواند آن را بدتر كند.اگر چرت می‌زنید ،كوتاه باشد.8ساعت بعد از خواب صبح،یك چرت 20-15 دقیقه ای شما را سرحال نگه می‌دارد.

حیوانات خانگی را از تخت خواب بیرون كنید.

آیا حیوان خانگی‌تان با شما می‌خوابد؟ این كار نیز باعث بیدار شدن شما در طول شب می‌شود كه بخاطر آلرژی یا تكان خوردن آنهاست. آنها بهتر است روی زمین بخوابند تا روی ملافه شما.
از تماشای تلویزیون،خوردن و بحثهای احساسی در تختخواب بپرهیزید. تخت خواب فقط باید برای خوابیدن استفاده شود

منبع:http://fa.parsiteb.com

پیچ خوردگی داخلی مچ پا

درد مچ پا

 

پیچ خوردگی داخلی مچ پا

 

مچ پا مفصلی است که وزن را تحمل می‌کند؛ مفصلی است که در آن استخوان‌های تیبیا (درشت نی) و فیبولا (نازک نی) در پایین ساق پا و استخوان قاپ مچ پا که در بالای استخوان پاشنه قرار گرفته است، به همدیگر می‌رسند. رباط‌ها بندهای محکمی از بافت فیبری هستند که قادرند تنها کشش خفیفی را تحمل کنند؛ این رباط‌ها استخوان‌ها را در کنار هم نگه می‌دارند. تاندون‌ها نسبت به رباط‌ها نرم‌تر هستند و عضلات را به استخوان‌ها وصل می‌کنند تا مفصل مچ پا بتواند حرکت کند. هر یک از این ساختارها (استخوان، رباط، تاندون) می‌تواند آسیب ببیند. این مقاله به توضیح انواع  پارگی تاندون مچ پا و پیچ خوردگی داخلی مچ پا می پردازد . همچنین یکی از علت درد مچ پا به خاطر وزن سنگین میباشد. به آسیب دیدگی لیگامان مثلثی شکل ( دلتویید )‌ مچ پا ، پیچ خوردگی داخلی مچ پا گفته می شود و به دنبال پیچش پا به سمت داخل و یا چرخش خارجی پا اتفاق می افتد . صدمه لیگامان دلتویید معمولاً نسبت به پیچ خوردگی خارجی مچ پا ، آسیب جدی تری به حساب می آید . در بیشتر اوقات ، این نوع آسیب دیدگی با صدمه به لیگامانهای خارجی یا صدمه به استخوان نازک نی و درد مچ پا همراه است .

انواع پیچ خوردگی پا و مچ پا یا دررفتگی مچ پا :

پیچ خوردگی های درجه ۱ ،این نوع پیچ خوردگی مچ پا شامل کشیدگی لیگامان دلتویید هستند .

پیچ خوردگی های درجه ۲ : شامل مواردی است که پارگی رباط مچ پا در بعضی قسمتهای لیگامان دلتویید به همراه درد و تورم وجود داشته باشد .

پیچ خوردگی درجه ۳ به مواردی اطلاق می شود که قطع کامل لیگامان دلتویید ، هم در سطح و هم در عمق آن برو زکرده باشد .

* میزان شیوع :

صدمات لیگامان دلتویید به تنهایی ، کمتر از ۱۰٪ کل پیج خوردن مچ پا را شامل می شود .

* نشانه ها و علائم پیچ خوردگی مچ پا :

درد داخلی مفصل و درد مچ پا

تورم در سطح داخلی مفصل مچ

وجود اکیموز ( خون مردگی )‌ در اطراف قوزک داخلی

* ریسک فاکتورها ( عوامل خطر ) :

سابقه آسیب دیدگی قبلی در مفصل مچ پا

ورزشهای پرخطر مانند : فوتبال ، بسکتبال و پرش طول

* صدمات همراه و عوارض :

آسیب دیدگی های برجستگی استخوان مچ ( تالوس )

شکستگی های استخوان فیبولا ( نازک نی ) و تی بیا ( درشت نی )‌

ناتوانی مزمن دلتویید ، بی ثباتی عملکردی و عود مجدد پیچ خوردگی

تشخیص افتراقی

صدمات تاندون درشت نی پشتی

صدمات تاندون خم کننده بلند شست پا

شکستگی انتهای درشت نی

شکستگی قسمت بالای درشت نی

شکستگی استئوکندرال

محاسبه فیزیکی :

لمس دقیقه به منظور شناسایی اجزای دردناک

تندرنس ( ناحیه دردناک در هنگام لمس ) در ناحیه لیگامان دلتویید

بررسی قسمتهای خارجی مچ و قسمتهای دیستال ( انتهائی ) و قسمت فیبولا از نظر وجود درد

بررسی عملکرد مقاومتی تاندون درشت نی پشتی در هنگام برگرداندن پا

بررسی عملکرد مقاومتی تاندون خم کننده بلند شست پا در هنگام خم کردن شست پا

تصویربرداری : تصویربرداری از مچ آسیب دیده برای رد کردن شکستگی مچ پا ضروری است . زیرا در ۶۰٪ بیماران دچار پارگی دلتویید ، شکستگی و جدا شدن قوزک داخلی پا یا شکستگی نازک نی هم وجود دارد .

*‌ درمان پیچ خوردگی مچ پا در مرحله حاد

اصول کلی :

جلوگیری و کاهش تورم : بالا نگه داشتن عضو ، کمپرس و استفاده از یخ به مدت ۲۰ دقیقه و دو سه بار در روز تا زمانی که تورم از بین برود .

محافظت : آتل رکابی و یا استفاده از ساق کوتاه ( اگر بیمار قادر به تحمل وزن بدن نباشد ، می توان از عصای زیربغل استفاده کرد . )

تجدید حرکت : شروع دامنه حرکتی فعال به محض تحمل بیمار

کاهش درد : استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی و همچنین یخ درمانی .

پیچ خوردگی درجه ۱ : تنظیم عملکرد توسط یک آتل رکابی با توجه به این  موضوع که بازگشت به تمرینات ورزشی معمولاً به نسبت پیچ خوردگی خارجی مچ ، بیشتر به تأخیر خواهد افتاد ( ۶-۳ هفته )

پیچ خوردگی درجه ۲ – تقریباً مانند درجه ۱ است ، اما امکان دارد یک دوره کوتاه به حرکت سازی به کمک اسپلیت ( قالب ) پشتی یا گچ ساق کوتاه نیاز باشد .

پیچ خوردگی درجه ۳ – درمان آن هنوز مورد بحث است . ممکن است یک دوره ۸-۶ هفته ای بی حرکت سازی مورد نیاز باشد  یا ممکن است ، ترمیم جراحی مورد نظر قرار گیرد .

* درمان دراز مدت :

آموزش یک برنامه توانبخشی دقیق به ورزشکار برای انجام در منزل

تمرینات برای افزایش دامنه حرکتی تا جایی که بیمار دامنه حرکتی کامل داشته باشد .

تمرینات پیشرفته ، تصاعدی و پایدار به مدت ۶-۴ ماه

تمرینات تحریکی حس عمقی برای بالا بردن آستانه حسی برای ۶-۴ ماه

محافظت نمودن در هنگام فعالیت های ورزشی به مدت ۹-۶ ماه

* ورزشکار چه زمانی می تواند به فعالیتهای ورزشی برگردد ؟

ورزشکار مصدوم زمانی می تواند فعالیت کامل داشته باشد که تورم از بین رفته باشد و در ضمن قادر باشد ، یک برنامه دویدن پیشرفته را بطور کامل و بدون درد و ناتوانی به پایان برساند . بازگشت به ورزش ، بر اساس میزان صدمه ، ممکن است بیشتر از ۳ ماه به طول انجامد .

* نحوه پیشگیری از صدمات بعدی :

تکمیل دوره توانبخشی و استفاده از « آتل مچ پا » هنگام فعالیت های ورزشی

 

منبع:http://armanpmr.com

 

 

پلی نوروپاتی التهابی میلین زدای مزمن (CIDP)

برخلاف سندرم گیلن باره که یک پلی نوروپاتی التهابی میلین زدای حاد (AIDP) محسوب می شود، این بیماری (^*CIDP) یک سیر پیشرونده در مدت زمان طولانی تر نسبت به گیلن باره دارد. مدت زمان سیر پیشرفت بیماری ممکن است چند ماه تا چند سال متغیر باشد. در گذشته به عنوان نوعی گیلن باره درنظر گرفته می شد، ولی امروزه به عنوان یک بیماری جدا از آن محسوب می گردد. نوروپاتی های التهابی میلین زدای حاد و مزمن، ازنظر پاتوژنز مکانیسم ایمونولوژیک  دارند.

علایم آزمایشگاهی و تغییرات الکتروفیزیولوژیک در  CIDP

*افزایش پروتئین مایع نخاعی
*کاهش سرعت هدایت عصبی
*تغییرات پاتولوژیک به صورت التهاب اعصاب محیطی، میلین زدایی و میلین دار شدن اعصاب محیطی

علایم بالینی
*ضعف و آتروفی عضلات چهار اندام
*ازبین رفتن رفلکس ها
*اختلال در راه رفتن و تعادل

درمان
*پلاسمافرز (تعویض پلاسما)

*تجویز کورتیکواستروئیدها (برخلاف گیلن باره)

*تجویز ایمونوگلوبولین وریدی

*فیزیوتراپی

منبع: فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار