مراقبت از پروتز بعد از تعویض مفصل

مراقبت از پروتز بعد از تعویض مفصل

تعویض مفصل یکی از رایج‌ترین و موفق‌ترین جراحی‌های ارتوپدی برای درمان مشکلات شدید زانو یا لگن است. اما موفقیت نهایی این جراحی، به میزان زیادی به مراقبت‌های بعد از آن بستگی دارد. در این مقاله، به زبان ساده و کاربردی، نکات کلیدی برای مراقبت از مفصل مصنوعی (پروتز) را توضیح می‌دهیم.

۱. مراقبت‌های اولیه در منزل

در هفته‌های اول پس از جراحی، رعایت موارد زیر بسیار مهم است:

پیشگیری از عفونت: پانسمان زخم باید تمیز و خشک نگه داشته شود. از تماس مستقیم آب با زخم تا زمان ترمیم کامل خودداری کنید. در صورت مشاهده ترشح، قرمزی، تب یا درد شدید، سریعاً به پزشک مراجعه کنید.

کنترل درد و ورم: مصرف منظم مسکن‌ها طبق دستور پزشک، بالا نگه داشتن پا و استفاده از کیسه یخ در محل عمل به کاهش تورم کمک می‌کند.

شروع زودهنگام حرکت: برخلاف تصور عموم، استراحت مطلق بعد از تعویض مفصل توصیه نمی‌شود. با کمک عصا یا واکر، راه رفتن از روز اول تحت نظر متخصص طب فیزیکی آغاز می‌شود.

۲. پیشگیری از لخته شدن خون

بی‌حرکتی بعد از جراحی می‌تواند منجر به لخته خون در پا شود. برای پیشگیری:

داروهای ضد انعقاد طبق دستور پزشک مصرف شود.

از جوراب‌های واریس استفاده کنید.

مچ پا و انگشتان را مرتب حرکت دهید.

۳. توانبخشی و ورزش درمانی

فیزیوتراپی و ورزش درمانی نقش کلیدی در بهبود عملکرد مفصل دارد. این تمرین‌ها شامل:

تقویت عضلات اطراف مفصل (مثل عضله چهارسر ران، سرینی و نزدیک‌کننده‌ها)

تمرین‌های دامنه حرکتی برای جلوگیری از خشکی مفصل

تمرین راه رفتن صحیح با وسایل کمک حرکتی

ورزش‌ها باید حتماً زیر نظر متخصص طب فیزیکی و توانبخشی انجام شوند تا از آسیب جلوگیری شود.

۴. مراقبت‌های حرکتی و محیطی

برای جلوگیری از آسیب به مفصل جدید:

روی زمین ننشینید و از توالت فرنگی استفاده کنید.

از صندلی‌های بلندتر و با پشتی استفاده کنید.

از پریدن، دویدن و فعالیت‌های شدید اجتناب کنید.

۵. مراقبت‌های بلندمدت

حفظ وزن مناسب برای کاهش فشار روی مفصل مصنوعی ضروری است.

هرگونه عمل دندان‌پزشکی یا جراحی دیگر را با پزشک طب فیزیکی در میان بگذارید تا در صورت نیاز، آنتی‌بیوتیک پیشگیرانه تجویز شود.

معاینه دوره‌ای مفصل با رادیوگرافی برای بررسی وضعیت پروتز توصیه می‌شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر دچار هر یک از علائم زیر شدید، حتماً سریعاً با پزشک ارتوپد یا متخصص طب فیزیکی و توانبخشی مشورت کنید:

افزایش ناگهانی درد یا تورم

قرمزی یا ترشح از محل عمل

تب یا لرز

احساس لق شدن مفصل

جمع‌بندی: مراقبت مناسب بعد از تعویض مفصل، کلید حفظ عملکرد خوب مفصل مصنوعی و افزایش عمر آن است. اگر شما یا یکی از عزیزانتان جراحی تعویض مفصل انجام داده‌اید، حتماً برنامه توانبخشی و درمان‌های طب فیزیکی و توانبخشی را جدی بگیرید.

برای مشورت و برنامه‌ریزی درمان مناسب، با متخصص ارتوپدی یا طب فیزیکی و توانبخشی مشورت کنید.

درمان خار پاشنه – راهنمای کامل برای بیماران

درمان خار پاشنه – راهنمای کامل برای بیماران

خار پاشنه چیست؟

خار پاشنه (Heel Spur) یک زائده استخوانی کوچک است که در قسمت زیرین استخوان پاشنه پا به وجود می‌آید. این عارضه اغلب با درد و التهاب همراه است، به‌ویژه هنگام برداشتن اولین قدم‌ها پس از بیدار شدن از خواب.

علت‌های ایجاد خار پاشنه

فشار مکرر به پا (به‌ویژه در افراد ورزشکار یا دارای اضافه وزن)

کف پای صاف یا قوس زیاد

استفاده از کفش نامناسب

ایستادن‌های طولانی‌مدت

علائم رایج

درد در پاشنه هنگام بیدار شدن از خواب یا پس از نشستن طولانی

احساس تیر کشیدن در کف پا

سفتی عضلات کف پا

روش‌های درمان غیرجراحی خار پاشنه

1. استراحت و کاهش فشار به پا
کاهش فعالیت‌هایی که فشار زیادی به پاشنه وارد می‌کند.

2. استفاده از یخ
کمپرس سرد روزی ۲ تا ۳ بار برای کاهش التهاب و درد.

3. کفی و کفش طبی
استفاده از کفی‌های مخصوص خار پاشنه که فشار را از روی ناحیه دردناک برمی‌دارند.

4. تمرینات کششی
تمریناتی برای کشش عضلات کف پا و تاندون آشیل، مانند:

کشش تاندون آشیل روی پله

رول‌کردن بطری یخ زیر پا

5. درمان‌های طب فیزیکی
استفاده از تکنولوژی‌هایی مانند:

الکتروتراپی (TENS)

اولتراسوند تراپی

شاک ویو تراپی (ESWT) که در موارد مزمن، بسیار مؤثر است

6. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)
مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، برای کاهش التهاب

درمان‌های پیشرفته‌تر در صورت عدم بهبود

تزریق کورتون اوزون وپی آرپی در ناحیه پاشنه (در صورت درد شدید)

در موارد نادر: جراحی خارج‌کردن زائده استخوانی

پیشگیری از عود مجدد

استفاده مداوم از کفی طبی

گرم‌کردن و کشش قبل از ورزش

کاهش وزن در صورت نیاز

استفاده از کفش مناسب با قوس استاندارد

---

خلاصه‌ای از فصل «بیماری دیسک کمری» از کتاب اصلی رفرنس جراحی اعصاب یومنز

خلاصه‌ای از فصل «بیماری دیسک کمری» از کتاب Youmans and Winn Neurological Surgery

1. پاتوفیزیولوژی و اپیدمیولوژی

با افزایش سن، دیسک‌های بین‌مهره‌ای دچار دژنراسیون می‌شوند که می‌تواند منجر به کاهش ارتفاع دیسک، فتق دیسک و تنگی کانال نخاعی شود.

عوامل خطر شامل سن بالا، فعالیت‌های فیزیکی سنگین، سیگار کشیدن و ژنتیک هستند.

2. علائم بالینی

کمردرد مکانیکی: دردی که با فعالیت تشدید و با استراحت بهبود می‌یابد.

رادیکولوپاتی: درد تیرکشنده به اندام تحتانی، بی‌حسی یا ضعف عضلانی ناشی از فشار بر ریشه‌های عصبی.

سندرم دم‌اسب: وضعیتی اورژانسی با علائمی مانند بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع و بی‌حسی ناحیه زین‌مانند.

3. ارزیابی تشخیصی

شرح حال و معاینه فیزیکی: ارزیابی دقیق علائم و نشانه‌های بالینی.

تصویربرداری:

MRI: ابزار اصلی برای تشخیص فتق دیسک و تنگی کانال نخاعی.

CT: در مواردی که MRI قابل انجام نیست یا برای ارزیابی استخوان‌ها.

رادیوگرافی ساده: برای بررسی ناهنجاری‌های ساختاری.

الکترومیوگرافی (EMG): در مواردی که تشخیص بالینی و تصویربرداری نیاز به تأیید دارند.

4. درمان

الف. درمان‌های غیرجراحی

دارودرمانی:

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) برای کاهش درد و التهاب.

شل‌کننده‌های عضلانی در موارد اسپاسم عضلانی.

داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای یا داروهای ضدصرع مانند گاباپنتین برای دردهای نوروپاتیک.

فیزیوتراپی: تمرینات تقویتی و کششی برای بهبود عملکرد و کاهش درد.

تزریق استروئید اپیدورال: برای کاهش التهاب و درد در موارد خاص.

ب. درمان‌های جراحی

اندیکاسیون‌ها:

عدم پاسخ به درمان‌های غیرجراحی پس از 6 تا 12 هفته.

وجود علائم عصبی پیشرونده یا سندرم دم‌اسب.

روش‌ها:

دیسککتومی: برداشتن قسمت فتق‌شده دیسک برای کاهش فشار بر ریشه عصبی.

لامینکتومی: برداشتن بخشی از لامینا برای کاهش فشار بر نخاع یا ریشه‌های عصبی.

فیوژن مهره‌ای: اتصال دو یا چند مهره برای تثبیت ستون فقرات در موارد بی‌ثباتی.

تعویض کامل دیسک (Total Disc Replacement): جایگزینی دیسک آسیب‌دیده با پروتز برای حفظ حرکت بین مهره‌ها.

5. پیش‌آگهی و پیگیری

بیشتر بیماران با درمان‌های غیرجراحی بهبود می‌یابند.

در مواردی که جراحی انجام می‌شود، انتخاب مناسب بیمار و تکنیک جراحی مؤثر در نتایج بلندمدت تأثیرگذار است.

پیگیری منظم برای ارزیابی بهبود علائم و پیشگیری از عوارض ضروری است.

این فصل با تأکید بر رویکرد چندرشته‌ای در مدیریت بیماری دیسک کمری، به پزشکان کمک می‌کند تا تصمیم‌گیری‌های بالینی مؤثری داشته باشند.