ارتروز به آسيب غضروف داخل مفصلي اشاره دارد. اين آسيب مي تواند علل فراواني (مانند ضربه, روماتيسم, زيادي وزن, استفاده نادرست و فعاليتهاي بدني غلط ... ) داشته باشد. تأخير درترميم غضروف، بعد از آسيب ديدگي، يك پديده شايع و در عين حال يک معضل بزرگ در درمان اغلب بيماران مبتلا به آرتروز است که باعث پيشرفت بيماري و تشديد آرتروز ميشود. غضروف از لحاظ خونرساني فقير بوده و علت اين تاخير در ترميم, خونرساني كمتر بافت غضروفي مفصل است. هرچند كه ترميم آسيب، شامل مراحل بسيار پيچيده و گهگاه ناشناخته‌اي است، ولي به نظر مي‌رسد كه مواد ترشح شده از پلاكت‌ها، نقش مهمي را در اين خصوص به عهده دارند. در حالت طبيعي، پلاكت در صورت قرار گرفتن در محل ضايعه فعال شده و ترشحات خود را در موضع تخليه مي‌نمايد.

ايجاد لخته و جلوگيري از خون‌ريزي اولين نقش پلاكت در روند ترميمي آسيب است. در مرحله بعدي، عوامل رشد موجود در پلاكت، آزاد شده و در موضع ترشح مي‌شوند. از بين هزاران عامل رشد مي‌توان به عوامل رشد مشتق از پلاكت، عامل رشد عروقي و عامل رشد و تمايزي سلولهاي بنيادين و پيش‌ساز اشاره نمود كه بعد از ترشح باعث رشد و تكثير سلول‌هاي پيش‌ساز و همچنين سلولهاي بنيادين موجود در موضع مي‌گردد كه اين نيز به نوبه خود منجر به ترميم بيشتر بافت آسيب ديده غضروف و بهبود آرتروز مي‌شود. بنابراين اگر در موضعي (براي مثال در مفصل آسيب ديده ومبتلا به آرتروز) به دليل كاهش جريان خون، تعداد اين سلول‌ها كم باشد و يا عوامل رشد آزاد شده براي ترميم كافي نباشد، مي‌توان با تزريق پلاكت و يا محتواي آنها روند ترميم را افزايش داد.

خون كامل، داراي پلاكت‌هاي زيادي بوده (400 -200 هزار در ميکروليتر) كه مي‌توان آنها را به صورت سه تا پنج برابر غني شده در پلاسما مورد استفاده قرار داد. پلاسماي غني از پلاكت، در حال حاضر بيش از يك دهه است كه در درمان بيماريهاي عضلاني و اسکلتي , آرتروز مفاصل , زخم‌هاي جراحي , شكستگي‌هاي دير جوش و يا جوش‌نخورده , جوانسازي پوست , درمان زخم بسترو....مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در اغلب اين موارد از فرم تزريقي اين محصول استفاده مي‌شود.