دیسک‌ گردن معمولاً به موازات پا به سن گذاشتن در نتیجه فرایندی موسوم به تحلیل دیسک به گونه‌ای متلاشی می‌شوند که فضاهای بین مهره‌ها کاهش و احتمال فتق و بیرون زدگی دیسک گردن را افزایش می‌یابد.خم کردن رو به جلوی گردن، حالت اندامی نامناسب (قوز کردن) به ویژه هنگام خوابیدن یا نشستن، فعالیت‌های درگیر کننده‌ی بازوها در جلوی بدن (برای مثال: ظرف شستن، رانندگی و ...) و بلند کردن اشیاء چهار حرکتی هستند که همگی هر روز انجام می‌دهیم و در صورت تکرار، طول کشیدن یا شدید بودن به بیرون زدگی دیسک گردن دامن می‌زنند

کایروپراکتیک دیسک‌ گردن

یکی از روش های درمان دیسک گردن، روش درمان کایروپراکتیک است. درمان کایروپراکتیک بدین صورت توسط متخصص طب فیزیکی  انجام می شود:

این روش با وارد کردن نیروی ناگهانی به مفصل انجام می شود و مفصل بیشتر از دامنه حرکتی خود جابجا می شود. بیمار احساس راحتی می کند. متخصصین طب فیزیکی دوره جااندازی را می بینند. تکنیک درمان دستی روش های مختلفی دارد. متاسفانه برخی افراد به این کار جا انداختن دیسک تبلیغ می کنند. در این حالت تنها مفصل گردن کمی جابجا شده و احساس راحتی به بیمار می دهد. انجام جا اندازی کایروپراکتیک در دیسک حاد گردنی ممنوع است.  انجام آن بیش از ۶-۱۰ جلسه باعث افزایش بیش از حد دامنه حرکتی مفصل شده و می تواند مضر باشد. با توجه به احتمال سکته مغزی و آسیب نخاع، بسیاری از متخصصین با انجام این کار بر روی گردن مخالف می باشند. روش های بی خطری برای جایگزینی روش های کایروپراکتیک وجود دارد. در صورت بروز سرگیجه و سردرد، اختلال تعادل، دوبینی پس از جا اندازی مهره گردنی، بیمار باید حتما بستری شده و تحت درمان داروهای ضد انعقاد قرار گیرد.

مانورهایی که یک درمانگر کایروپراکتیک انجام میدهد به این صورت است که ابتدا بیمار را بر روی تخت مخصوصی خوابانده و سپس با دست خود نیروها و فشارهایی را بر قسمت های خاصی از بدن وارد میکند، قسمت هایی از ستون مهره و اندام ها را بیش از حد معمول میپیچاند و یا میکشد و یا ضرباتی ناگهانی با سرعت زیاد ولی شدت کم به آن وارد میکند. عقیده دارند که با این فشارها مفاصلی که قفل شده اند و یا خوب حرکت نمیکنند دوباره حرکات طبیعی خود را بدست آورده و در نتیجه آن کارکرد ستون مهره و سیستم عصبی آن بهبود میابد.